บางครั้งการบ่นเรื่องความเจ็บป่วยหรือความเจ็บปวดอาจเป็นวิธีที่เด็กสื่อสารความกังวลหรือความวิตกกังวลของพวกเขา สิ่งสำคัญคือต้องช่วยให้พวกเขารับรู้ว่ามีวิธีอื่นๆ ในการรับมือกับความรู้สึกเหล่านี้
สิ่งสำคัญคือต้องก้าวเข้ามาอย่างรวดเร็ว พลาดงานโรงเรียนและประสบการณ์ทางสังคมกลายเป็นก้อนหิมะ ทำให้การเลี่ยงไปโรงเรียนกลายเป็นปัญหาที่ลุกลามใหญ่โตและจัดการได้ยากขึ้น นี่คือวิธีที่คุณและโรงเรียนของบุตรหลานสามารถช่วยได้
สิ่งแรกที่ต้องทำคือพูดคุยกับลูกของคุณเพื่อดูว่ามีสิ่งใดที่โรงเรียน
ขัดขวางไม่ให้พวกเขาอยากไปหรือไม่ จากนั้นพูดคุยกับครู: อธิบายว่าทำไมลูกของคุณถึงไม่อยากไป เช่น การถูกกลั่นแกล้ง ปัญหาการเรียนรู้ หรือปัญหาสุขภาพจิต พูดคุยว่าสิ่งนี้ส่งผลต่อลูกของคุณอย่างไร คุณสามารถถามโรงเรียนเกี่ยวกับกลยุทธ์ที่พวกเขาใช้หรือคำแนะนำที่พวกเขาแนะนำได้
นอกจากนี้ ฟังเด็กอย่างตั้งใจเกี่ยวกับสิ่งที่กังวลและข้อกังวลหลักของพวกเขา และวิธีอื่นใดที่พวกเขาสามารถจัดการกับปัญหาได้ พวกเขารู้สึกสบายใจที่จะขอความช่วยเหลือเมื่ออยู่ที่โรงเรียนหรือไม่? และถ้าไม่เช่นนั้นจะอำนวยความสะดวกให้ดีขึ้นได้อย่างไร? เช่น การใช้บัตรหรือระบบตั๋ว เด็กสามารถแลกเปลี่ยนความช่วยเหลือได้โดยไม่ต้องขอ
จากนั้นกับโรงเรียนของบุตรหลาน คุณสามารถตั้งค่าแผนการกลับไปโรงเรียนได้ จัดระเบียบค่อยเป็นค่อยไป ตัวอย่างเช่น บุตรหลานของคุณอาจสามารถเริ่มต้นวันเรียนที่สั้นลงหรือด้วยวิชาโปรดของพวกเขาได้ และต่อยอดจากจุดนั้น
ตรวจสอบดูว่ามีเจ้าหน้าที่ช่วยเหลือ เช่น เจ้าหน้าที่ดูแลสวัสดิภาพของนักเรียน นักจิตวิทยาโรงเรียน หรือที่ปรึกษา ที่สามารถช่วยบุตรหลานของคุณได้หรือไม่ สอบถามความคืบหน้าเป็นประจำว่าบุตรหลานของคุณเป็นอย่างไร
นอกจากนี้ คุณยังอาจต้องการรวมวิธีการต่างๆ ที่จะช่วยเพิ่มความรู้สึกเป็นส่วนหนึ่งของโรงเรียนให้กับบุตรหลานของคุณ การศึกษาแสดงให้เห็นว่าความวิตกกังวลของนักเรียนและความรู้สึกไม่เป็นส่วนหนึ่งนั้นเชื่อมโยงกันอย่างใกล้ชิด ความสัมพันธ์กับครูและนักเรียนคนอื่นๆ เป็นศูนย์กลางของความรู้สึกเป็นเจ้าของ
หากบุตรหลานของคุณมีปัญหาอย่างมากในการไปโรงเรียน วิธีหนึ่ง
ที่จะช่วยได้คือการช่วยให้พวกเขาติดต่อกับครูหรือเจ้าหน้าที่ได้มากขึ้น ตัวอย่างเช่น ครูสามารถทักทายพวกเขาที่ประตูในตอนเช้า พวกเขายังสามารถมอบงานพิเศษให้ทำเมื่อมาถึง เช่น รดน้ำต้นไม้หรือจัดห้องเรียน
ช่วยลูกของคุณอำนวยความสะดวกในการปฏิสัมพันธ์ทางสังคมกับนักเรียนคนอื่น ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหากพวกเขามีปัญหาในการทำเช่นนี้ด้วยตัวเอง คุณอาจสอบถามว่าพวกเขามีเพื่อนที่โรงเรียนหรือว่าพวกเขากำลังเล่นกับคนอื่นอยู่หรือไม่ในช่วงพัก
มองหาโอกาสในการออกเดทกับเพื่อน ๆ ในช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์หรือหลังเลิกเรียน การสร้างมิตรภาพในรูปแบบการเล่นที่ไม่เป็นทางการสามารถช่วยลดความกังวลบางอย่างที่นักเรียนอาจมีเมื่ออยู่ที่โรงเรียนได้
รวบรวมกล่องสิ่งของที่ทำให้สงบเพื่อให้นักเรียนในชั้นปีแรกหรือชั้นประถมศึกษาได้ไปยังพื้นที่อื่น (เช่น พื้นที่เงียบสงบในห้องสมุด) ก่อนเข้าห้องเรียน การวิจัยแสดงให้เห็นว่าเด็ก ๆ สามารถใช้สิ่งของที่คุ้นเคยเป็นสิ่งเบี่ยงเบนความสนใจเพื่อสงบสติอารมณ์ในสถานการณ์ที่ตึงเครียด
มีกิจวัตรการเปลี่ยนแปลงที่ชัดเจนระหว่างผู้ปกครองและครูที่ติดตามในแต่ละวัน ครูพบเด็กที่ประตูสามารถเป็นส่วนหนึ่งของกิจวัตรนี้ได้ ลดความเครียดและความเร่งรีบของกิจวัตรตอนเช้า ถ้าทำได้ ให้จัดชุดนักเรียนในคืนก่อนและจัดกล่องข้าวกลางวันไปด้วย
หากกลยุทธ์เหล่านี้ใช้ไม่ได้ผล และหากบุตรหลานของคุณมีปัญหาในการไปโรงเรียนเป็นเวลาหลายสัปดาห์หรือหลายเดือน การประเมินจากผู้เชี่ยวชาญด้านการดูแลสุขภาพ เช่น นักจิตวิทยาด้านการศึกษาและพัฒนาการสามารถช่วยระบุว่ามีความกังวลที่ร้ายแรงกว่าหรือไม่
การปฏิเสธโรงเรียนเป็นคำที่ใช้อธิบายเด็กที่มีความกังวลอย่างต่อเนื่องเกี่ยวกับการเข้าโรงเรียน การไม่ไปโรงเรียนอย่างต่อเนื่องอาจเกี่ยวข้องกับความวิตกกังวลในการแยกทาง ภาวะซึมเศร้า โรคตื่นตระหนกหรือโรคกลัวการไปโรงเรียน
สิ่งสำคัญคือต้องจำไว้ว่าเด็ก ๆ สามารถรับได้เมื่อพ่อแม่รู้สึกประหม่าและสิ่งนี้อาจทำให้ความวิตกกังวลของพวกเขาแย่ลง ส่วนใหญ่ของกระบวนการเปลี่ยนผ่านคือการให้ผู้ปกครองสร้างแบบจำลองกลยุทธ์การเผชิญปัญหาที่ดี เมื่อเวลาผ่านไป เด็กๆ จะได้รับประโยชน์จากการสังเกตว่าความเครียดและความกังวลเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต และหวังว่าจะพัฒนาวิธีการรับมือของพวกเขาเอง
มีวิธีแก้ปัญหาที่แตกต่างกันสำหรับเด็กแต่ละคน และความคืบหน้าอาจช้า พยายามอดทนเช่นกัน เด็กบางคนอาจใช้เวลาสองสามสัปดาห์ในการปรับตัว แต่พวกเขามีแนวโน้มที่จะก้าวหน้าในแต่ละวัน และสร้างความมั่นใจที่พวกเขาต้องการเพื่อกลับไปโรงเรียนอย่างสม่ำเสมอโดยไม่ต้องกังวลใจ
เว็บแท้ / ดัมมี่ออนไลน์
